jesteśmy? no chyba jesteśmy ;)

Mamy listopad.
Całkiem ładny i ciepły.
A my chorujemy. Stadnie. Z przytupem.
Po lekkim przeziębieniu dopadła nas jelitówka, która ledwo się zakończywszy, przywołała oskrzeli zapalenie.
W myśl zasady ‚co za dużo, to niezdrowo’. Żeby spotęgować efekt wow, Gajcika zaatakowały opornie wyrzynające się trójki. A, że ząbkuje spektakularnie, efektów dźwiękowych nie zabrakło.
Płacz nocny spowodowany bólem dziąseł, powodujący kompletnie zatkany nos, z racji kataru – co z kolei kończyło się czyszczeniem, a to z kolei protestem i często, gęsto płaczem numer dwa. Koło jak ta lala.
Blog mój obrósł kurzem, a ja zwątpieniem.
Kuchnia przypomina aptekę, a dzioby bez protestu pootwierane na widok strzykawki, świadczą o chorowaniu za długim. Bo to, co mało przyjemne – staje się rutyną. Lek jak chleb. Powszedni.
Żeby nie zdziczeć do cna, urywam się gdy mogę.
To do sklepu, to do poszwędania.
Zasysam powietrze w trzewia i nim przekroczę zainfekowany do cna próg domu mego, błagam wszelakie dobra o zdrowie i koniec mordęgi. Bo przyznam się Wam, mam dość.
I o ile człowiek za dnia gania jak poparzony, spełnia zachcianki chorych, dogadza, utula, przymyka ucho na jęki, tak jak wyrwie się z kieratu, tak pomarudzić musi. Bo to strzyka tu i ówdzie, bo kręgosłup siada, bo leki mało skuteczne, a drogo pierońskie, bo litości panie mietku, ale ja wysiadam.

I jak tu stoję (dobra, siedzę), to jak to potrwa jeszcze dłużej, to zwinę się jak ślimak w skorupie, i wszystko będę miała w du……..

i niech się sami noszą i wysłuchują.
O!

a Franek jak ten wirus, upatrzy i męczyć będzie. I jak nie pryśniesz, nie popuści ;)